Wer Werke oder Werkteile dieser Seiten nutzen möchte, soll sich bitte an den Betreiber wenden.


EIN SPIEGELKABINETT <=> Übersetzt in englisch Makedonisch Serbisch


EIN SPIEGELKABINETT

Das Leben erscheint mir oft surreal,
wie in einem Spiegelkabinett:
jedes Bild verzerrt.
So empfinde ich es
Auch hier, wo sich die Menschen nicht wundern.
Manchmal frage ich mich,
wie es ihnen bei uns erginge,
bekämen sie ein Visum,
um in unser Land zu reisen:

Erschiene ihnen das Logische unlogisch,
das Richtige falsch,
der saubere Hof – so sauber, wie abgeleckt –
absurd, unmenschlich?

Vielleicht käme ihnen unser täglicher Stress seltsam vor,
unser Hetzen von der Wohnung zur Arbeit und zurück,
unsere Ehe mit dem Fernseher,
(der sich ein und ausschalten lässt, wann du willst),
unsere Einsamkeit beim Glas Wein,
warum auch nicht,
unsere Unfähigkeit, der Unbekannten in die Augen sehen,
die uns im Vorübergehen zulächelt.

Fremd sind wir, und nur wir.
So fühlen wir uns nicht nur in Skopje –
überall auf der Welt!

Und ich – woher kommt dieses „ich“ –
aus welchem Spiegelkabinett fiel jene Scherbe,
die nach dem Himmel dürstet –
fern von der Heimat, fern jeglicher Sehnsucht nach Heimat?

Doch was heißt Heimat, wenn nicht das:

Vom hohen Kale blicke ich über die Stadt
(über jede Stadt der Welt)
zu den fernen Gipfeln,
und ich erwarte ein Meer -
dort wo es kein Meer gibt!

(Skopje, Winter 1998/1999)


zurück

A HALL OF MIRRORS

Life often looks surreal,
like in a hall of mirrors:
every image is distorted.
That is what I am feeling.
Same here, where people not wonder.
Sometimes I am asking myself,
how they would feel getting a visa
to visit our country:

would the logical appear illogical,
would right seem to be wrong,
the tidy farm - tidy like licked clean -
absurd - even inhuman?

Maybe they would be puzzled by our daily stress,
our rushing from flat to work and back,
our marriage to the TV
(that you can switch on and off as you like),
our loneliness with a glass of wine,
and why not,
our inability to look the eyes of a stranger,
who smiles at us, when passing by.

Strangers is what we are, we and only we.
That's what we feel like, not only in Skopje -
all around the world.

And I - where does that "I" come from -
out of which hall of mirrors did the little piece fall,
that is thirty for heaven -
far from home, far from any longing for home?

But what does home mean, if not this:

From the high Kale I overlook the city
(any city of the world)
see the peaks
and expect the sea
where there is none.

(Skopje, winter time 1999)

Translated from German into English by Marco Organo



zurück

KABINET SA OGLEDALIMA

Život mi često izgleda nadrealno,
kao u kabinetu sa ogledalima:
svaka slika potrošena.
Tako to osećam
i ovde, gde se ljudi ne čude.
Ponekad se pitam
kako bi prošli kod nas
kad bi dobili vizu
da putuju u našu zemlju:

da li bi im ono logično izgledalo nelogično,
ispravno pogrešno,
čisto dvorište – tako čisto kao polizano –
apsurdno, nečovečno?

Možda bi im naš svakodnevni stres izgledao čudno,
naša žurba od stana do posla i nazad,
naš brak s televizorom,
(koji se može uključiti i isključiti kad hoćeš),
naša samoća uz čašu vina,
zašto i ne,
naša nesposobnost da pogledamo u oči neznanki
koja nam se u prolazu nasmeši.

Tuđi smo mi, i samo mi.
Tako se osećamo ne samo u Skoplju –
svuda na svetu!

I ja – odakle dolazi ovo „ja“ –
iz kojeg kabineta sa ogledalima pade ono parče,
koje za domovinom žudi – daleko od domovine, daleko od svake čežnje za domovinom?

A šta znači domovina ako ne to:

S visokog Kalea pogledam preko grada
(preko svakog grada na svetu)
ka dalekim vrhovima,
i očekujem more –
tamo gde mora nema!

(Skoplje, zima 1998/1999.)

S nemačkog preveo Stevan Tontić



zurück


КАБИНЕТ СО ОГЛЕДАЛА

Животот ми се чини надреален,
како во кабинет со огледала:
секоја слика искривена.
Тоа јас го чувствувам
тука, каде што на луѓето тоа не им е чудно.
Понекогаш помислувам,
а како ли им е ним кај нас
кога ќе добијат виза
да влезат во нашата земја:

Дали им е логичното нелогично,
исправеното - навалено,
дали пречистиот двор - толку чист како да е излижан -
им е апсурден, нечовечки?

Можеби им е чуден нашиот секојдневен стрес,
трчаницата без починка,
нашиот брак со телевизијата,
(што може да се вклучи и исклучи кога сакаш),
нашата натажена осама, само со чаша вино,
и зошто не,
нашата неспособност да му погледаме в очи на непознатиот
на улица или во купето на возот
кој ни се насмевнува.

Туѓи сме и само ние.
И така се чувствуваме не само во Скопје –
насекаде во светот!

Ама јас - откаде дојде ова "јас" -
од кој кабинет со огледала испадна срчата што лакомо го впива небото -
далеку од дома, далеку од кој било копнеж за дома?

Aма што значи дома, ако не тоа:

Oд Калето да гледам високо над град (над секој град во светот)
во далечните планини
и очекувам море, каде што море нема!

(Skopje, Winter 1998/1999),
Преведено од германски јазик: Александар Прокопиев / Aus dem Deutschen ins Makedonische übersetzt von Aleksandar Prokopiev

Quelle: Прокопиев: Антиупатства за лична употреба, 1996/2000


zurück